Η ασθένεια είναι αποτέλεσμα πολλών παραγόντων όπως είναι ευρέως διαδεδομένο πλέον. Αναφερόμενοι στην έννοια πάθηση ή ασθένεια, έρχονται στο μυαλό των περισσότερων από εμάς, διάφορες αιτίες όπως ψυχολογικά αίτια, βιολογικά αίτια, κληρονομικότητα, ατύχημα, κοινωνικοοικονομικές επιπτώσεις, αλλά και άλλα αιτια λιγότερο δημοφιλή, όπως τα ενεργειακά επίπεδα του ανθρώπου ή αλλιώς η ενεργειακή εξάντληση ή το «ενεργειακό» μπλοκάρισμα στους μεσημβρινούς και τα τσάκρα. Το βιοψυχοκοινωνικό μοντέλο απευθύνεται κυρίως στα πιο διαδεδομένα αίτια, αν θέλουμε όμως να επικοινωνούμε με έννοιες ολιστικές, τότε θα χρειαστεί να βάλουμε στο τραπέζι βαθύτερες έννοιες, ακόμα όχι τόσο μελετημένες.
Η αποκρυπτογράφηση της ασθένειας είναι μία τέχνη που απαιτεί γνώσεις πολλαπλών επιπέδων, ενσυναίσθηση και ολιστική ματιά. Οι θεραπευτές σε αυτό το αντικείμενο είναι ελάχιστοι και για να αποκτήσουν τη δυνατότητα να κατανοήσουν βαθύτερα τη ψυχοσωματική πάθηση, χρειάζεται να προϋπάρχει εκπαίδευση στη ψυχολογία υγείας, τη συνθετική ψυχοθεραπεία, στα βασικά ιατρικά μαθήματα, τους φυσικούς τρόπους ίασης του ατόμου όπως φυσικοπαθητικη, εναλλακτικές θεραπείες, παραδοσιακή κινέζικη ιατρική ή αγιουρβέδα, στις ενεργειακές θεραπείες όπως το ρέικι, σε συνδυασμό με την εμπειρία, την ενσυναίσθηση και την τελική ολιστική ματιά του θεραπευτή.
Βλέποντας λοιπόν έναν ασθενή χρειάζεται να χρησιμοποιηθεί η επιστημονική γνώση αλλά να επικεντρωθεί στο άτομο και τις εξατομικευμένες ανάγκες του. Χρειάζεται να αφήσει ο θεραπευτής τη πόρτα ανοιχτή για να αφουγκραστεί τον θεραπευόμενο, όχι να προδικάσει και να εντάξει σε κάποιο δομημένο κουτάκι τη περίπτωσή του συμπερασματικά, αν θέλει να καταφέρει να αποδώσει μία ολιστική ψυχοσωματική διάγνωση.
Συναντώντας λοιπόν, την ασθένεια, συναντάμε τον άνθρωπο. Ποιος είναι, από που έρχεται, που θέλει να πάει αν γνωρίζει που θέλει να πάει, μήπως χρειάζεται να τον βοηθήσουμε να καταλάβει τι έχει ανάγκη και τι χρειάζεται για να φτάσει στο προορισμό του; Αφουγκραζόμενοι λοιπόν το σύμπτωμα, κατανοούμε την ανάγκη.
Ακούγοντας για παράδειγμα, έναν ασθενή που βιώνει έντονους πόνους στον αυχένα, παρατηρούμε ότι συνυπάρχουν ανέκφραστα συναισθήματα. Αυτό μεταφράζεται ψυχοσωματικά με το σωματικό αποτύπωμα. Η προειδοποίηση συνήθως έρχεται πολύ νωρίς με απλά σημάδια συναισθηματικής φύσεως. Ας φανταστούμε έναν άνθρωπο που για κάποιο λόγο, συνήθως λόγω παιδικών βιωμάτων, έμαθε να καταπιέζει τα συναισθήματά του. Όταν ξεκίνησε να συμβαίνει αυτό, είχε μία δυσαρέσκεια αλλά τότε δεν είχε επιλογή. Μπορεί να ήταν η μαμά ή ο μπαμπάς που έπρεπε να υπακούσει, και φυσικά πολύ καλά έκανε και υπάκουσε στην ηλικία που ήτανε, εφόσον τότε δεν είχε επιλογή. Στην πορεία όμως, και αφού ενηλικιώθηκε, αυτή η εκπαίδευση συνέχισε να τον ακουλουθεί πιστά και φυσικά την τηρεί, υποσυνείδητα.
Όταν, λοιπόν, συμβαίνει κάτι στη ζωή του, αυτόματα ο εσωτερικός, πλέον, γονιός, αυτή η φωνή που υποσυνείδητα τον καθοδηγεί, τον προτρέπει να συνεχίσει την ίδια συμπεριφορά, οπότε όταν συμβεί κάποιο αντίστοιχο περιστατικό και θα χρειαστεί να εκφράσει την άποψή του, θα συνεχίζει να μην την εκφράζει, γιατί έτσι όριζαν οι κανόνες τότε. Αυτό το ανέκφραστο συναίσθημα θα καταπιεστεί και θα οδηγηθεί εκεί όπου όλα τα ανέκφραστα συναισθήματα εντάσσονται και θα δημιουργηθεί μία σωρός από ανέκφραστα συναισθήματα, που θα είναι ταυτόχρονα η πηγή για τη σωματική εκδήλωση. Αυτό μεταφράζεται ως το παιδί που κλειδώσαμε στη ντουλάπα γιατί δεν επιτρεπόταν να μιλήσει, οπότε είπαμε στον παιδί μέσα μας «κάτσε τώρα εσύ στην άκρη αναλαμβάνω εγώ, ο γονέας, εσύ μη μιλάς». Έτσι ξεκινήσανε όλα οπότε όσο και να φώναζε το παιδί μέσα μας, απλά ο γονιός μέσα μας, εμείς αδιαφορούσαμε για αυτές τι φωνές, και οι φωνές απλά μεγάλωσαν, και οι φωνές έγιναν χτυπήματα στη ντουλάπα (στο σώμα μας). «Όσα δε λέει το στόμα, τα λέει το σώμα».
Τα στάδια είναι 5, ξεκινώντας από το συναισθηματικό επίπεδο «νιώθω δυσαρέσκεια, αλλά δεν επιτρέπεται να μιλήσω», αν αυτό διατηρηθεί καιρό τότε οδηγούμαστε στο επόμενο στάδιο «πονάω συχνά αλλά δε βρίσκουν κάτι οι γιατροί» που είναι η σωματοποίηση, αν δεν καταλάβουμε ακόμα ότι κάπου μας παραμελούμε, τότε προχωράει σε πιο χρόνιο επίπεδο, «οι γιατροί μου είπαν ότι έχω αυχενικό και χρειάζομαι φυσιοθεραπείες» στο 3ο στάδιο, αλλά μπορεί να προχωρήσει και σε βαθύτερα επίπεδα όπως το 4ο στάδιο «έχω κήλη στον αυχένα και χρειάζομαι εγχείρηση» ή στο 5ο στάδιο «έχω κακοήθη όγκο».
Μπορεί τότε να ήταν παιδί και να μην υπήρχε επιλογή. Τώρα όμως είναι ενήλικας και έχει δικαίωμα και επιλογή, στο τι θα κρατήσει και τι θα αφήσει. Αυτό χρειάζεται να εκπαιδευτεί να κάνει να εκφραζεται και να επικοινωνεί τις ανάγκες του, αλλα για να συμβεί αυτό χρειάζεται πρώτα να ακούσει ο ίδιος τις ανάγκες του, να ξεκλειδώσει το εσωτερικό παιδί από τη ντουλάπα που είναι κλειδωμένο, να του επιτρέψει να εκφραστεί και να επικοινωνήσει όλα όσα έχει ανάγκη. Η αρχή έγινε..
Γραφει η,
Dr Κοσκερίδου Αγγελική (ProfDc, MSc, MBA, BSc (Hons), HND, ND)
ProfDc Psychotherapy, MSc Health Psychology, Naturopathic Doctor
AIU Dean & Director, Clinical Professor, Inventor, Holistic Therapist, ΟΛΟΝ™ Ίασης Founder
Insta: @Dr_AggelikiKoskeridou_Official
T.: +30 215 215 1990
